Nooit gedacht dat ik op mijn 38ste een graphic novel zou lezen over de menopauze. En zeker nooit gedacht dat ik die in één ruk zou uitlezen op een zonnige zaterdagnamiddag.
Als graphic novel-liefhebber was ik dolenthousiast toen ik in de bibliotheek van Wetteren bij de boekentips deze spotte. Zonder na te denken en zonder de achterflap te lezen, griste ik Oomen stroomt over van Francine Oomen mee.
Op de cover staat een figuur die Ik moet, ik moet, ik moet … roept. Daarom dacht ik dat deze graphic novel ging over de alledaagse druk die wij als mens ervaren. Maar minder was waar.
Vrouwenkwalen
Ik schoot in de lach toen ik de sticker op de zijkant van het boek zag. Dit boek gaat helemaal niet over werkdruk of stress, maar over de menopauze. Door de medewerkers van de bibliotheek fijntjes gecategoriseerd onder Ziekten – Kwalen, Menopauze – Vrouwenkwalen.
“Ik was 52 en ik vond er geen bal meer aan om mezelf te zijn”, staat er op de achterflap boven een foto van Francine. ” breinblubber, relatie uit, overwerkt, pesthumeur, er zat een akelig wijf in mijn hoofd, writer’s block, allerlei rare kwalen. En ik had geen idee dat dat allemaal met de overgang te maken had.”
Geen klassiek stripverhaal
Wat mij meteen opviel, is dat dit boek geen klassiek stripverhaal is met hokjes, tekstballonnen … Het boek is eerder opgevat als een tekendagboek afgewisseld met foto’s, wetenschappelijke illustraties, foto’s en collages. Het is de eerste keer dat ik deze stijl tegenkom en ik was er meteen door gecharmeerd. Het versterkt alleen maar het heel persoonlijke verhaal van Francine. Eerlijk gezegd, mocht ik ooit een graphic novel maken, dan zou ik ook zo te werk willen gaan. Je krijgt als tekenaar en auteur enorm veel vrijheid om je gedachten, gevoelens, feiten … te ordenen en uit te werken.
Wat mij ook enorm opvalt is de typografie. Tot hier toe dacht ik dat je emotie enkel kon verwerken in gezichtsuitdrukkingen zoals een glimlach, opgetrokken wenkbrauwen, tranen die rond het hoofd springen … Maar dankzij Francine weet ik nu dat je ook heel veel gevoel in je typografie kan steken. Vooral woede, angst, hulpeloosheid … werkt zij heel sterk uit in haar letters die vaak de volledige pagina inpalmen of haar getekende figuren omhullen.
Tang
In het boek maak je ook kennis met Tang en haar handlangers Knaag en Knak. Het zijn de hersenschimmen van Francine die haar inwendig toeschreeuwen dat ze zich nooit kwetsbaar mag opstellen, nooit om hulp mag vragen en dat ze hard moet werken. Het boek gaat dus niet alleen over de menopauze, maar ook over hoe Francine ermee omgaat. En ik vermoed dat heel veel vrouwen met gelijkaardige tantes moeten leven. Hoewel, moeten?
In het boek vertelt Francine hoe Tang en de gezusters in haar leven komen, maar ook hoe ze na jarenlang onder hun tirannie gebukt te gaan met hen leert leven.
Slik geen hormonen
Slik geen hormonen want dan stel je de menopauze alleen maar uit en verhoog je de kans op kanker. En de menopauze kan zo’n 20 jaar duren. Dat zijn de belangrijkste feiten die ik geleerd heb door dit verhaal. Ik ben opgelucht dat ik dit nu al weet, ookal loert deze vrouwenkwaal nog niet om de hoek. Althans, dat vermoed ik. Ik ben er wel een beetje bang voor geworden. De kans is dus bijzonder groot dat ik dit boek nog een paar keer ga lezen, wanneer het zover is, gewoon als troost.
