Striprecensie Marzi 1984 – 1987

Hoe ging het dagelijkse leven er in Polen aan toe voor de val de Muur? Scenariste Marzena Sowa maakte het als klein meisje zelf mee. Striptekenaar Sylvain Savoia bracht haar jeugdherinneringen in beeld in de stripboek Marzi 1984-1987.

Ik ga je in dit blogbericht niet overtuigen waarom je deze strip moet lezen. Daarvoor zijn er te veel redenen. Ik heb deze strip in één ruk uitgelezen. De ‘Muur’ en het ‘communistische leven’ roepen bij mij beelden op van mensen die in lange wachtrijen staan om wat eten te kopen, geen recht van vrije meningsuiting hebben en vaak hun familie niet meer zien omdat die aan de andere kant van de muur wonen.

Die wereld bekijken door de ogen van een vijfjarige werpt een nieuwe blik op dat stukje geschiedenis. Een onschuldige blik. Want Marzi vindt dit leven normaal, ze kent niks anders. Maar soms hoort ze haar ouders ’s nachts discussiëren over de politieke situatie en vallen er harde woorden die het kleine meisje schrik aanjagen. De strip vertelt haar verhaal, hoe zij de wereld rondom haar ervaart, onderhevig aan politieke machten.

Enkele feitjes van het dagelijkse communistische leven:

  1. Marzi krijgt gouden oorbelletjes van haar oom. Hij werkt regelmatig in het buitenland. Hij mag niet met die oorbellen de grens over. Dus wikkelt hij die in kleine plastic zakjes en slikt hij die in.
  2. De familie hoort dat er de volgende ochtend een lading vlees geleverd wordt. De avond ervoor staan de eerste mensen al aan te schuiven.
  3. Voor zowat alle producten moeten de mensen in de rij staan. Ook voor wc-papier.
  4. Mensen die een tv willen kopen, staan op een lijst. Elke week moeten ze naar de winkel komen, want voor de opening roepen de verkopers alle namen af. Zo controleren ze of die mensen nog geïnteresseerd zijn in een toestel. Het duurt enkele maanden tot ze er werkelijk één kunnen kopen.
  5. De ouders van Marzi hebben een oude Fiat. Voor de benzine krijgen ze rantsoenbonnen. Goed voor 30 liter per maand.
  6. 1 mei is de dag van de arbeid. Alle Polen zijn verplicht om mee te stappen in een optocht. De werkgevers noteren de namen van hun medewerkers en hun kinderen die opdagen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *