“Zou je niet beter gewone schilderijen maken in plaats van kinderillustraties? Voor een vrouw van 41 is het toch raar dat je nog altijd kinderillustraties schildert. Je kan zo mooi fotorealistisch schilderen, waarom maak je dan die kinderillustraties?” Het zijn een paar reacties die ik kreeg wanneer ik mijn kunstwerkjes toonde. Ik brak.
Die opmerkingen zorgden er onder meer voor dat ik vorig jaar besloot om mij in te schrijven voor de opleiding schilderkunst aan de kunstacademie. Een jaar lang heb ik stillevens, bloemen, landschappen en portretten geschilderd.
En dat ging goed.
Heel goed.
Hoe meer lessen ik volgde, hoe liever ik het deed.
En thuis ging ik aan de slag met een macrocamera waarmee ik foto’s maakte van bloemen, die ik dan naschilderde. Fotorealistisch.
Maar een maand geleden, leerde ik de allerbelangrijkste les.
De docent had een stilleven van dozen klaargezet.
Maar deze keer mochten we die niet realistisch naschilderen, maar moesten we er een stad van maken.
Een opdracht dat mijn dada is.
Nog geen uur later, sprak de docent deze zin tegen mij uit:
“Je hebt het talent om een kinderboek te illustreren.”
Ik keek hem aan en antwoordde:
“Daar ben ik te oud voor.”
En toen zei hij:
“Je bent nooit te oud om kinderillustraties te maken.”
Die woorden kwamen binnen.
Mijn macrofoto’s staan veilig op mijn drive. Misschien ga ik er nog eens iets mee doen.
En ondertussen ben ik volop kinderillustraties aan het schilderen.
Volledig naar mijn zin.
Zonder mij ooit nog een sprankje schuldgevoel aan te laten praten.
Ik doe gewoon wat ik het liefst doe. Een passie voor iets kan je niet negeren. Een levensles naar mijn hart.
