Kan je jezelf even kort voorstellen voor onze lezers? Die vraag stelde ik aan een overheidsmedewerker. Enkele minuten later kroop ik onder de tafel, met schaamrood op mijn wangen.
Wie ben je en wat doe je? Het is nochtans een eenvoudige vraag, waarop je een eenvoudig antwoord verwacht. Maar dat was buiten die ene overheidsmedewerker gerekend.
Want toen ik hem die vraag stelde, zuchtte hij eens heel diep en begon dan heel zijn carrière van meer dan 20 jaar samen te vatten, plus alle taken die hij elke dag uitvoerde.
Bij elke minuut die toen verstreek terwijl hij aan het woord was, steeg bij mij de paniek: dit krijg ik nooit op papier gepend.
Na een kwartier had hij eindelijk gedaan met te vertellen wie hij was.
Ik keek hem aan.
En hij mij.
Ik zat daar voor een artikel van 2 pagina. Hij had net voor zeker 4 pagina’s gebabbeld en ik moest nog beginnen aan mijn vragenlijst.
En toen sprak hij de woorden: “zo zie je maar, het is allemaal vanzelfsprekend wat ik doe.”
Ik begreep het meteen.
Voor mij zat een man die gevangenzat in zijn carrière. Door zijn jarenlange dienst, schatte hij zijn ervaring en talenten niet meer naar waarde in.
“Ik vind dit helemaal niet vanzelfsprekend wat u doet”, gaf ik eerlijk toe.
Hij keek me aan en glimlachte.
Hij begreep het toen ook.
